Afscheid....


Zes weken geleden hebben we afscheid moeten nemen van Katrien...onze Toggenburgergeit. Ooit bij ons gekomen met haar broertje Kobus toen ze respectievelijk 3 en 5 dagen oud waren...

Ik weet het nog goed,we waren voor onze oudste bij een open dag van de HAS in Den Bosch en er stond ook een leraar met twee geitjes,hij had een geitenmelkerij.
Nu scheen Katrien een  onvruchtbaar vrouwtje te zijn en Kobus was een mannetje,dus ook niet nodig...Ze zouden een paar maandjes oud worden en dan als geitenvlees naar Frankrijk...of ik mocht ze meenemen...
De man had goed gegokt,dat werd dus meenemen!



Op naar de Welkoop,flessen inslaan en een heleboel moedermelk in poedervorm,want de kleintjes hadden veel flesjes nodig!
Het was een heel gedoe,maar wat was het leuk!
Na een jaar was er gezinsuitbreiding...met die onvruchtbaarheid viel het dus wel mee...
Dat werden Katootje en Karel...
Katootje was ons debiele geitje,een scheef bekkie maar reuze lief .Ze is een jaar of vijf geworden...
Daarna werden de heren onder het mes genomen,dat begrijpen jullie....;-)
Haha,ik weet nog dat we met Kobus,een enorme Toggenburger met vervaarlijke horens naar de dierenarts gingen..iedereen week achteruit....maar hij was zo lief en deed geen vlieg kwaad...

Jaren gingen voorbij,Kobus werd ziek en legde helaas het loodje,moeder en kind (Katrien en Karel) bleven over.
Toen Katrien een week of zes geleden opeens dood in de stal lag stond Karel naast haar...steeds even duwend alsof hij wilde zeggen:Sta nou toch op...
Rene groef een groot gat terwijl de rest van de dieren toe keek: Karel en de paardjes Hetta en San. Katrien is 15 jaar geworden.
De eerste dagen was het groot verdriet voor Karel maar nu gaat het weer goed...



Toen we terugkwamen van Nantes bleek Cider,ons haagse teckeldametje,nog een stuk verder achteruit te zijn gegaan. In october zou ze 16 jaar zijn geworden....
We hebben haar bijna twee jaar geleden van een lieve vriendin overgenomen.
Een vriendin die  leed aan anorexia en  we vermoeden dat Cider daar ook wel het een en ander van gemerkt heeft.
Toen zij bij ons kwam en lekkere luchtjes in de keuken rook, zag je haar kwijlen...;-)
En eten kon ze!
Ze was gewend aan 7 keer uitlaten en 's morgens verdunde karnemelk,had drie manden en nog het een en ander....Na 1 keer verdunde karnemelk die de hele keuken doorging vanwege haar sik...besloten wij het toch anders te gaan doen...;-)
Ook leed ze aan epilepsie,om haar aanvallen onder controle te houden moest ze elke dag medicijnen.Wij hebben echter  nooit een aanval meegemaakt,langzaamaan gingen we van 1 naar een half pilletje...
Cider had ook haar ondeugden,we dachten soms wel eens,waar zijn we aan begonnen!!
Ze was oostindisch doof,liep alleen als ze zin had en dat was niet vaak...
Behalve als het etenstijd werd dan liep ze rondjes in de keuken..net zo lang tot haar bakje gevuld was....
Als Lexie blafte,nam Cider het over en wist dan van geen ophouden...het fort werd verdedigd..denk niet dat je bij ons zo maar binnen kan lopen! 

De band zoals we die met Lexie hebben,hebben we  met haar nooit gekregen...dat kon ook niet,haar baasje was Katja en die was er niet meer...later accepteerde ze Rene als haar tweede baasje...
 
In het begin was ze zo treurig...ze miste haar vrouwtje zo...
Naderhand knapte ze op en probeerde soms wel een beetje mee te doen,maar Lexie wilde spelen en dat was niets voor ons haagse dametje!

De laatste maanden had ze veel ongelukjes...we hebben wat afgedweild...
Rene tilde haar op en bracht haar naar buiten als ze uitgelaten moest worden...
Afgelopen vrijdag hebben we haar naar de dierenarts gebracht,ze at en dronk niets meer,het ging niet meer...
Terwijl we haar koppie aaiden is ze langszaam weggegleden...ik denk dat ze wordt opgewacht door Katja....

Marianne